Θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας;
Όλοι θα απαντήσουμε ΝΑΙ με απόλυτη βεβαιότητα.
Τότε γιατί καταφεύγουμε στα ιδιαίτερα για την εκμάθηση της ξένης γλώσσας;
Κάποιοι νομίζουμε ότι είναι καλύτερα γιατί το παιδί δεν μπορεί να ξεφύγει από την προσοχή του δασκάλου (απαρχαιωμένη άποψη του τύπου « εκπαίδευση με τον βούρδουλα» ), ενώ κάποιοι θέλουμε τη βολή μας (πού να τρέχω τώρα να το πηγαινοφέρνω) ή και τα δύο.
Με δεδομένο ότι τα ιδιαίτερα είναι μια βλαπτική επιλογή, εάν απλώς θέλουμε τη βολή μας, είναι σαν να δίνουμε τον υπολογιστή στον μικρό να παίζει ατελείωτα για να μας αφήσει σε ησυχία, κι ας του κάνει κακό, ή να τον αφήνουμε με τις ώρες στην τηλεόραση να αποχαυνώνεται. Πολλοί νομίζουμε ότι μαθαίνει καλύτερα το παιδί. Ίσως δεν έχουμε σκεφτεί τι συμβαίνει με τα ιδιαίτερα.
Ας μπούμε λίγο στη θέση του παιδιού. Χτυπάει το κουδούνι και «Ωχ! Ήρθε πάλι αυτή η βαρετή ώρα, για παράδειγμα, των γαλλικών. Δεν αντέχω πιά».
Το παιδί γίνεται παθητικός δέκτης ενός βαρετού μαθήματος, άλλη μία υποχρέωση προστίθεται στο απόγευμά του, ένα απόγευμα μοναχικό γεμάτο υποχρεώσεις. Το σιχαίνεται κι αυτό και τα γαλλικά.
Τι έχουμε καταφέρει λοιπόν;
Το παιδί δεν τα θέλει τα γαλλικά, είναι δυστυχισμένο, στερημένο από την κοινωνικότητα που - τι πιό φυσικό – χρειάζεται, κι εμείς ούτε που το καταλαβαίνουμε.
Αντιθέτως, ο φίλος του πάει στο φροντιστήριο. Εκεί θα συναναστραφεί με τους συμμαθητές του, θα παρακολουθήσει το μάθημα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, θα ακούσει τις απορίες των άλλων, θα προθιμοποιηθεί να απαντήσει ο ίδος και να καμαρώσει με την επιτυχία του και την αναγνώριση, θα λάβει μέρος σε βιωματικές δραστηριότητες και θα εισπράξει τη μάθηση μέσω της αλληλεπίδρασης, θα παίξει στο διάλειμα και θα γυρίσει σπίτι με μια ασυναίσθητη αγάπη για τα γαλλικά.
Γιατί ο φίλος του να έχει αυτή την καλή τύχη και όχι και το δικό σας παιδί;
Οι σύγχρονες παιδαγωγικες θεωρίες πρεσβεύουν ότι η καλύτερη μάθηση είναι η ομαδοσυνεργατική, όπου συνυπάρχει η εργασία μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον και η αλληλοϋποστήριξη των μαθητών που ανήκουν στην ομάδα, η μάθηση είναι ή οφείλει να είναι μια κοινωνική διαδικασία. Η ξένη γλώσσα στην τάξη χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους και μετατρέπει τους μαθητές από παθητικούς δέκτες σε ενεργούς χρήστες της γλώσσας, που αλληλοβοηθούνται στην παραγωγή λόγου.
Η ξένη γλώσσα είναι ένα επικοινωνιακό εργαλείο, αν δεν το χρησιμοποιείς έτσι κατά τη διάρκεια της μάθησης δεν έχει αποτέλεσμα. Πρέπει να είσαι σε ομάδα που προσπαθεί να επικοινωνήσει κι αυτό γίνεται μόνο μέσα σε τάξη.
Μην ξεχνάτε, μόνο αν το παιδί αγαπήσει τη γλώσσα θα τη μάθει και το ιδιαίτερο εκ των πραγμάτων επιτυγχάνει το αντίθετο.
Θα στερήσετε λοιπόν από τα παιδιά σας τη σωστή διαδικασία μάθησης και τη χαρά της κοινωνικότητας;